سازمان های مربوطه(که تعداد آن ها نیز کم نیست)، فقر و فلاکت کودکان معصوم این سرزمین را فقط دستاویزی برای برگزاری همایش ها، سمینارها، کنفرانس ها و نشست ها می دانند و مشکلات این افراد در این سازمان ها مرتبا پاس  کاری می شود. در عمل نیز تحرکی در این سازمان های عریض و طویل برای حل مشکلات مشاهده نشده و اگر عملکردی نیز مشاهده می گردد متناسب با میزان معضلات اقتصادی و اجتماعی این افراد در جامعه نیست.

از طرف دیگر شکی نیست که راه اندازی موسسات خیریه، ناشی از روحیه نوع دوستی و کمک به برطرف نمودن مشکلات جامعه از سوی مردم است. اما روند افزایش این موسسات کمی تامل برانگیز است نه از جانب افزایش تمایل مردم برای حل مشکلات اجتماعی.

به گزارش خبرنگار اعتدال، به تبع افزایش مشکلات اقتصادی و اجتماعی توان بسیاری از مردم به خصوص قشر فقیر، مستضعف و مستمند در برخورد با این مشکلات کاهش یافته است. مردم نیز که از فعالیت های دولت در ساماندهی به امور فقیران، مستمندان، کودکان کار، بی سرپرست و بد سرپرست را دیده اند، خود وارد عرصه کارزار شده اند.

در صورتی که طبق قانون اساسی تامین رفاه بر عهده دولت است، رفاهی که کرامت انسانی و منزلت اجتماعی در آن حفظ شود. اما متاسفانه به قدری دولت در این زمینه اهمال از خود نشان داده است و ناتوانی دولت در حل و بهبود اوضاع اجتماعی و اقتصادی جامعه را به قدری مشهود است که مردم را به این سمت سوق داده است که خود چاره ای بیاندیشند . از سوی دیگر با افزایش هزینه های اقتصادی، معیشتی، درمانی و حوزه سلامت در سال های اخیر  بسیاری از مردم به زیر خط فقر رانده شده و به تبع این فاجعه ، تعداد افرادی که به کمک های موسسات خیریه نیازمند شده اند افزایش پیدا کرده است . این موضوع در کنار احساس مسئولیت در قبال مشکلات جامعه، خیرین را به سمت حل مشکلات و راه اندازی موسسات خیریه بیشتر سوق داده است.

اما سوالی که همواره بی جواب مانده است این است که وظیفه و مسئولیت ساماندهی و رسیدگی به امور مستمندان برعهده کسیت؟ دولت و سایر نهادهای خیریه‌ای چه وظیفه ای در قبال کودکان کار دارد و در این زمینه چه عملکردی داشته است؟ چه نهادی متولی ساماندهی این معضلات است؟ آیا توان موسسات خیریه به حدی است که بتوانند مشکلات روز افزون جامعه را حل کند؟ آیا فعالیت موسسات خیریه نهادهای ذیربط را از انجام وظیفه قانونی خود معاف می کند؟

متاسفانه آن چه در سال های اخیر مشاهده شده است این است که فکری اساسی برای ساماندهی مشکلات افراد فقیر و حتی کودکان بی سرپرست و بد سرپرست نشده است و هر روز بر تعداد این افراد افزوده می شود. تعداد این افراد به قدری زیاد است که کمک به آنها از توان گروه های مردم نهاد نیز خارج  شده است. متاسفانه در دولت گذشته و در سال های اخیر نه تنها فکری برای بهبود زندگی آنان نیاندیشده بلکه با اعمال سیاست های نادرست اقتصادی، بر دردهای بی پایان این افراد نیز افزوده است.

سازمان های مربوطه که تعداد آن ها کم نیست نیز ، این فقر و فلاکت کودکان معصوم سرزمین اسلامی مان را دستاویزی برای برگزاری همایش ها، سمینارها، کنفرانس ها و نشست ها می دانند و مشکلات این افراد در این سازمان ها مرتبا پاس کاری می شود. در عمل نیز تحرکی در این سازمان های عریض و طویل برای حل مشکلات مشاهده نمی گردد و اگر عملکردی نیز مشاهده می گردد متناسب با میزان معضلات اقتصادی و اجتماعی این افراد در جامعه نیست.

فاجعه بارتر اینکه سازمان های مسئول نه تنها در امور محوله خود در این زمینه کم کاری می نمایند، بلکه در مواردی مشاهده می گردد در حرکت سازمان های مردم نهاد نیز سنگ اندازی های بسیاری می‌نمایند و این موسسات خیریه را از حل مشکلات جامعه وا می دارند.

با این حال و با توجه به اوضاع اقتصادی کشور مشخص نیست که آیا می توان به عملکرد سازمان‌های ذی ربط در حل این معضلات امیدوار بود و یا اینکه باز هم حل این معضلات بر دوش سازمان های مردم نهاد و موسسات خیریه سنگینی خواهد کرد؟

مطالب فوق برگرفته از پایگاه تحلیلی خبری اعتدال با کد خبر 79862 ،مورخ 28/2/1393 و به آدرس زیر می باشد :  http://www.etedaal.ir .

نظر وبلاگ در خصوص مطالب فوق(وبلاگ حاضر تابع قوانین رسمی کشور و معتقد به رعایت اخلاق حرفه ای بوده و قصد توهین یا هجمه بر هیچ فرد ، گروه و یا سازمانی را نداشته و حق سازمان بهزیستی و هر ذی نفع حقیقی و حقوقی دیگری برای ارسال جوابیه و ارایه هرگونه توضیح مستند با در نظر گیری قوانین و رعایت اصول اخلاقی محفوظ است . انتخاب و تشریح اخبار خاص نیز در راستای اصلاح انحرافات ، کج روی ها، کاستی های احتمالی و موارد همانند صورت پذیرفته و توسعه و تقویت حوزه بهزیستی و خدمات رسانی و خدمات گیری حرفه ای ، مد نظر دست اندرکاران وبلاگ می باشد ):  

بحث سمینار درمانی ، برنامه درمانی و شعار درمانی بحث جدیدی در سازمان های دولتی نیست . متاسفانه کمبود و ضعف نظارتی موجود در کشور دامن زننده به این مهم شده است .در خصوص سازمان بهزیستی نیز پرداختن به اموری این چنین ، جشن ها و قراردادهای منعقد با برخی رسانه ها، باعث شده که صدای نمایندگان محترم مجلس نیز بلند شود و در این خصوص بشکل مستقیم و غیر مستقیم از وزیر محترم تعاون،کار و رفاه اجتماعی سوال بپرسند. در مقاله ای بنام نقدی مشفقانه بر رویه گفتاری و رفتاری دکتر ربیعی در بهزیستی آمده است : آیا بنظر شما سازمان بهزیستی سمینار درمانی را بجای علم محوری، شعاردرمانی و تبلیغ درمانی را بجای ارتباط گیری حرفه ای و غلودرمانی و برنامه درمانی را بجای عملکرد محوری، اشتباه نگرفته است؟ یا علی